مدلسازی معادله ساختاری در تبیین رابطه مشارکت در شبکه های اجتماعی و احساس تعلق به مدرسه با نقش واسطه‌گری انسجام خانواده و اضطراب اجتماعی

چکیده

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مشارکت در شبکه‌های اجتماعی و احساس تعلق به مدرسه با نقش واسطه‌گری انسجام خانواده و اضطراب اجتماعی در دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران بود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی با استفاده از مدل‌سازی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل 125842 دانش‌آموز دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1402 بود که با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای، 383 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌های احساس تعلق به مدرسه بری و بتی (2005)، اضطراب اجتماعی کانور و همکاران (2000)، انسجام خانواده فیشر و همکاران (1992) و میزان مشارکت در شبکه‌های اجتماعی رسول‌آبادی (1394) بود که روایی و پایایی آن‌ها تأیید شده است. داده‌ها با نرم‌افزارهای SPSS22 و Smart PLS تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مشارکت در شبکه‌های اجتماعی تأثیر مستقیم و معناداری بر احساس تعلق به مدرسه (0.582) و انسجام خانواده (0.502) دارد. انسجام خانواده نیز تأثیر معناداری بر احساس تعلق به مدرسه (0.498) دارد و نقش میانجی آن در این رابطه تأیید شد (0.250). همچنین، مشارکت در شبکه‌های اجتماعی بر اضطراب اجتماعی (0.392) و اضطراب اجتماعی بر احساس تعلق به مدرسه (0.691) تأثیر معناداری داشت و نقش میانجی اضطراب اجتماعی در این رابطه تأیید شد (0.271). مشارکت در شبکه‌های اجتماعی می‌تواند به‌طور مستقیم و غیرمستقیم بر احساس تعلق به مدرسه تأثیرگذار باشد و انسجام خانواده و اضطراب اجتماعی به‌عنوان متغیرهای واسطه‌ای نقش مهمی در این رابطه ایفا می‌کنند.