بررسی اثربخشی روش آموزش داربستی برنارساخوانی معنایی و دیداری در دانش آموزان با ناتوانی‌های یادگیری

چکیده

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روش آموزش داربستی در نارساخوانی معنایی، نارساخوانی دیداری دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری شهر تهران انجام شده است. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون-پس‌آزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایۀ دوم و سوم ابتدایی مبتلا به ناتوانی یادگیری شهر تهران است که در مراکز آموزشی تحت نظر هستند که تعداد آن‌ها 400 نفر بوده است. روش نمونه گیری مورد استفاده در این پژوهش به صورت هدفمند بوده است. در طرح‌های آزمایشی حجم نمونه هر گروه 15 نفر توصیه شده است. بر این اساس تعداد 30 دانش آموز مبتلا به ناتوانی نارساخوانی انتخاب شد که از این میان به صورت تصادفی 15 نفر در گروه روش آموزش داربستی و 15 نفر نیز در گروه گواه تقسیم شد. ابزار پژوهش آزمون خواندن بدیعیان (1375) جهت تجزیه و تحلیل آماری در سطح استنباطی از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکررجهت تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها نشان داد روش آموزش داربستی در نارساخوانی معنایی، نارساخوانی دیداری دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری شهر تهران مؤثر بوده است (001/0>p) و می‌توان با گسترش این روش در مدارس به بهبود نارسا خوانی دانش آموزان کمک کرد.