بررسی تاثیر زوج درمانی بر بهبود ارتباطات عاطفی و اجتماعی میان زوج‌ها

چکیده

هدف این پژوهش بررسی تأثیر زوج‌درمانی بر بهبود روابط عاطفی و اجتماعی بین زوجین بوده است. این تحقیق به دنبال آن بوده که با استفاده از یافته‌های علمی و تجربی، میزان اثربخشی مداخلات زوج‌درمانی را در افزایش صمیمیت، بهبود ارتباطات، کاهش تعارضات و تقویت پیوندهای عاطفی بین زوجین ارزیابی کند. در این پژوهش از روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون و گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل زوج‌هایی بود که به دلیل مشکلات عاطفی و ارتباطی به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند. نمونه‌ای شامل 60 زوج به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل سه پرسشنامه استاندارد دلبستگی بزرگسالان، مهارت‌های اجتماعی، و رضایت زناشویی انریچ بود که روایی و پایایی آن‌ها تأیید شد. گروه آزمایش طی 10 جلسه زوج‌درمانی مبتنی بر رویکرد هیجان‌مدار شرکت کردند، درحالی‌که گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل و تحلیل کواریانس تحلیل شد. نتایج آزمون‌های تی مستقل و تحلیل کواریانس نشان‌دهنده تأثیر مثبت و معنادار مداخله زوج‌درمانی بر بهبود ابعاد مختلف دلبستگی، مهارت‌های اجتماعی و رضایت زناشویی است. گروه آزمایش در پس‌آزمون تغییرات معناداری در دلبستگی ایمن (t=  4.80, p<0.0001),  دلبستگی اجتنابی (t=4.95, p<0.0001), و ابعاد مهارت‌های اجتماعی مانند ارتباط کلامی (t=4.85, p<0.0001) و همدلی (t=5.25, p<0.0001) نشان داد. همچنین در ابعاد رضایت زناشویی مانند رابطه عاطفی (t=5.00, p<0.0001) و حل تعارض (t=4.85, p<0.0001) پیشرفت قابل توجهی داشت. تحلیل کواریانس نیز تأثیر معنادار مداخله را در تغییرات میانگین‌ها تأیید کرد، به‌ویژه در دلبستگی ایمن (F=15.23, p=0.001), دلبستگی اجتنابی (F=12.45, p=0.002) و ارتباط کلامی .(F=18.32, p=0.000) یافته‌ها نشان دادند که زوج‌درمانی نقش مهمی در بهبود کیفیت رابطه، افزایش همدلی، ارتقای مهارت‌های ارتباطی و کاهش تعارضات ایفا می‌کند.