ارائه مدل پیش بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس یادگیری خودتنظیم و سرمایه فرهنگی خانواده با میانجیگری نگرش به یادگیری در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم تهران

چکیده

هدف این پژوهش ارائه مدل پیش‌بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس یادگیری خودتنظیم و سرمایه فرهنگی خانواده با میانجی‌گری نگرش به یادگیری در دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران بود. این پژوهش به روش توصیفی-همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصیلی 1402-1401 بود که 300 نفر از آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سرمایه فرهنگی بوردیو (1973)، پرسشنامه یادگیری خودتنظیم بوفارد و همکاران (2015)، پرسشنامه نگرش به یادگیری لوئیس (2001) و پرسشنامه پیشرفت تحصیلی اقتباسی از فام و تیلور (1990) بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Smart PLS 3 و روش تحلیل مسیر انجام شد. نتایج نشان داد یادگیری خودتنظیم (β=0.352، p<0.001)، سرمایه فرهنگی خانواده (β=0.209، p<0.05) و نگرش به یادگیری (β=0.293، p<0.001) تأثیر مستقیم معناداری بر پیشرفت تحصیلی دارند. همچنین، سرمایه فرهنگی خانواده و یادگیری خودتنظیم از طریق نگرش به یادگیری تأثیر غیرمستقیم معناداری بر پیشرفت تحصیلی داشتند. مدل پیشنهادی با ضریب تعیین 0.610 برای پیشرفت تحصیلی، توان پیش‌بینی قوی را نشان داد. یافته‌ها نشان داد یادگیری خودتنظیم و سرمایه فرهنگی خانواده از طریق نگرش به یادگیری می‌توانند پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان را به طور معناداری پیش‌بینی کنند. این مدل می‌تواند به عنوان مبنایی برای طراحی برنامه‌های مداخله‌ای آموزشی و مشاوره‌ای در مدارس مورد استفاده قرار گیرد.